มีชีวิตเพิ่มหนึ่งวัน คือ กำไรหนึ่งวัน

-เย็นเมื่อวาน เสร็จจากคลินิกกำลังเตรียมจะกลับบ้าน พยาบาลแจ้งว่า มี คุณ … กำลังรีบมา จะมาขอพบ ซึ่งไม่ใช่คนไข้ของผม ซื่อก็ไม่คุ้นเคย ผมจึงเดินออกจากคลินิกกลับไปที่รถ (ไม่ได้อยู่รอพบ) ระหว่างทาง ก็มีชายหน้าตาคุ้นๆ ใส่หน้ากากอนามัย เดินเข้าประตู รพ มา มองหน้ากัน สักพัก ต่างคน ต่างก็เข้ามาทักทาย ชายคนนั้น ยกมือไหว้ และ แนะนำตัวเอง พร้อมกับถอดหน้ากาก และแจ้งว่า เป็นสามีของคนไข้ของผม…. ซึ่งผม จำชายคนนั้น และ คนไข้คนดังกล่าวได้ดี เรื่องราวต่างๆ ถูกเรียกคืนสู่ความทรงจำ ขณะที่ชายคนนั้น แจ้งผม ว่า ภรรยาได้เสียชีวิต ครบ 1 ปี จึงขอมาส่งข่าว และ กราบสวัสดีผม พร้อมกับ นำของขวัญมาให้ตามคำสั่งเสียของภรรยา

-เมื่อได้คุยกัน ว่า ภรรยาเขาจากไปอย่างสงบหลังจากที่มะเร็งเต้านม ลุกลามมาที่ตับ และ เหนือการควบคุม จึงเสียชีวิตไป รวมเวลาที่ผมดูแลรักษา ได้ 4 ปี พอดี … ทำให้ผม นึกถึงประโยคที่ผมเคยเขียนไว้ใน บันทึกเรื่องน่ารู้ By Dr Adune บทความแรก เมื่อปี 2015 ว่า “มีชีวิตเพิ่มหนึ่งวัน คือ กำไรหนึ่งวัน”

-ภาพเมื่อคนไข้ เจอผม ครั้งแรก พร้อมสามี คือ ถูกเข็นนอนเปลเข้ามาปรึกษาอย่างคน หมดอาลัยกับชีวิต ผู้ป่วยทำงานสายการศึกษา เริ่มเจ็บป่วยด้วยอาการปวดสะโพก และ แพทย์ตรวจพบว่า มีมะเร็งเต้านมขนาดใหญ่ และ แพร่กระจายมายังกระดูกสะโพก ปวดจนเดินไม่ได้ …ก่อนที่จะมาพบผมที่คลินิกเต้านม ตั้งใจว่าจะไม่รักษาเพราะ รับรู้ว่า เป็นมะเร็งระยะแพร่กระจาย …  หลังจากประเมินผู้ป่วย และ สภาพของโรคโดยละเอียดแล้ว ผม ได้อธิบาย การเกิดโรคและ การดำเนินโรค รวมถึงแผนการรักษาให้ ผู้ป่วยและ สามีทราบ โดยเห็นว่า ถึงแม้ โรคจะลุกลามไปที่กระดูกแล้ว แต่ ก็ยังอยู่ในวิสัยที่รักษาได้ โดยไม่ยุ่งยากมากนัก และ ให้กำลังใจ เหมือนกับที่เคยเขียนไว้ในบทความว่า  “มีชีวิตเพิ่มหนึ่งวัน คือ กำไรหนึ่งวัน”… ผู้ป่วย และ สามี เข้าใจสถานการณ์ ดีขึ้น และ พร้อมร่วมมือในการรับการรักษา

–การรักษาถูกดำเนินการ เป็นลำดับ ควบคุม โรคแพร่กระจายที่กระดูกสะโพกด้วยการฉายรังสี ควบคุมมะเร็งที่เต้านมด้วยการให้ยาเคมีบำบัด เมื่อผ่านไปสักระยะ รอยโรคที่เต้านม เล็กลงมาก(แต่ก็ยังใหญ่อยู่) จึงได้รับการรักษา ด้วยการผ่าตัดเต้านมออกทั้งหมด พร้อมกับ ปิดรอยโรคขนาดใหญ่ ด้วยกล้ามเนื้อและไขมันหน้าท้อง (คล้ายกับการเสริมเต้านมหลังก่าตัดเต้านม)… ผู้ป่วยได้รับการรักษา ตามมาตรฐานมาโดยลำดับจนอาการต่างๆ ดีขึ้น มีกำลังใจ ยิ้มแย้มทุกครั้งที่มาตรวจ จากนอนเปล กลายเป็นนั่งรถเข็น และ สุดท้าย เดินมาตรวจรรักษา

–ผู้ป่วยยังคงทำงานด้านการศึกษาอย่างต่อเนื่อง ร่วมกับ อ วิจารณ์ พานิช ในระหว่างการรักษาโรคมะเร็ง… เธอทำงานด้านแนวคิดในการสอน ที่นักเรียนมีส่วนร่วม และ พิสูจน์ แนวทางในการให้การศึกษาที่ได้ผล …. ในช่วงระยะเวลา 4 ปี หลังจากเริ่มต้นรักษาจนเสียชีวิต คนไข้ผม ได้เป็นวิทยากร ในการอบรม สอนทักษะให้ครู ทั่วประเทศ เขียนหนังสือวิชาการด้านการศึกษา ได้ 5 เล่ม ภายใต้การสนับสนุนและให้กำลังใจจากสามี .. เป็นช่วงเวลาของชีวิตที่มีค่า มีประโยชน์  ทั้งต่อตนเอง และ ประเทศ มีคุณค่าในการมีชีวิตอยู่ทุกวัน

-โรคก็ยังคงเป็นโรค กลับมาเยี่ยมเยือน อีก ในต่างกรรม ต่างวาระ หลายๆ ครั้ง ในระยะเวลา ตลอด 4 ปี และ แต่ละครั้ง ก็มาปรึกษา และ วางแผนการรักษาร่วมกัน จนสุดท้าย การแพร่กระจาย ไปยังตับ ในจุดที่ไม่อาจควบคุมได้ จึง จำต้องยอมให้โรคดำเนินไปตามธรรมชาติ .. แต่ ภาพจำ ที่ผม ได้รับ ตลอด 4 ปี คือ ผู้หญิงแกร่ง ที่มี แต่รอยยิ้ม มีกำลังใจ มีความสุข ไม่ว่าโรคจะหนักหนาแค่ไหน …  ทุกๆ วันที่มีชีวิตยืนยาว กำไรจากการรักษามะเร็ง คือวัน เวลา ที่มีคุณค่า มีกำไร

–ขอแสดงความคารวะ อาลัย และ ระลึกถึงครับ … คุณ วิมลศรี ศุษิลวรณ์